II. Aleksander jego życie

<p>II. Aleksander, pełne imię i nazwisko Aleksander Nikołajewicz Romanow, był carem Rosji, królem Polski i wielkim księciem Finlandii od 1855 r. aż do swojej śmierci w 1881 r. Podczas swojego panowania przeprowadził wiele znaczących reform, z których najbardziej pamiętna była emancypacja chłopów pańszczyźnianych w 1861 r., za co nazywano go także „Sándorem Wyzwolicielem”. Jego reformy: Reorganizacja wymiaru sprawiedliwości. Wprowadzenie sądownictwa obejmującego wszystkich obywateli. W wyniku reformy oświaty upowszechniło się ogólnokształcące szkolnictwo podstawowe. Rozwój samorządu poprzez system „zemsztvo” reprezentował kierunek propokojowy. Wspierał unionistów w wojnie secesyjnej. W 1867 sprzedał Alaskę Stanom Zjednoczonym. III. Dobre stosunki z Francją utrzymywał aż do upadku francuskiego cesarza Napoleona. W 1872 roku zostało zawarte porozumienie trzech cesarzy z Niemcami i Austro-Węgrami. Za panowania Aleksandra w Imperium Rosyjskim doszło do znaczących zmian, zarówno w polityce wewnętrznej, jak i zagranicznej. Jego reformy i polityka wywarły znaczący wpływ na rozwój kraju i późniejsze wydarzenia historyczne. Jego pierwszą żoną była Marija Aleksandrowna (1841–1880). Po śmierci Marii Aleksandrownej w 1880 r. II. Aleksander poślubił Jekaterinę Mihajlovną Dolgorukovą, jednak rosyjski Kościół prawosławny nie uznał tego drugiego małżeństwa. Dzieci: Aleksandra Aleksandrowna: córka cara. Nikołaj Aleksandrowicz: III. Car Aleksander Rosji. Władimir Aleksandrowicz: Syn cara. Aleksiej Aleksandrowicz: Kolejny syn. Maria Aleksandrowna: Córka cara. Siergiej Aleksandrowicz: Kolejny syn. Paweł Aleksandrowicz: Syn cara II. Życie rodzinne Sándora było różnorodne i zmagał się z wyzwaniami w środowisku politycznym i społecznym.</p>

II. Aleksander Waluta

<p>II. Wielki książę Aleksander fiński, car Rosji i król Polski, rządził od 1855 do 1881 roku. W tym czasie mennictwo imperium carskiego uległo znaczącym zmianom.W latach wojny, na przełomie lat 50. i 60. XIX w., nacisk położono na pieniądze papierowe i monety z brązu. Zmniejszyło się bicie monet złotych i srebrnych, gdyż z powodu wojny monety te musiały być używane dla wojska.Po wojnie, od połowy lat 60. XIX w. do końca lat 70. XIX w., bicie monet złotych i srebrnych dotarło do dziobowy. Zmiana ta była związana z reformami finansowymi i rozwojem gospodarki II. Pod koniec panowania Aleksandra moneta imperium carskiego była dobrze zorganizowana i rozwinięta. W mennictwie na pierwszy plan wysunęło się bicie monet złotych i srebrnych, co wynikało z rozwoju gospodarki i stabilności finansowej.</p>