Moneta telefoniczna z Węgier

Na początku popyt na telefony był ogromny, jednak technicznie trudno było sprostać temu zapotrzebowaniu. Automaty telefoniczne obsługiwały stosunkowo niewielki ruch. Przedsiębiorcy, którzy posiadali telefony, zawierali z operatorem specjalne umowy, co wiązało się z płaceniem podwójnej opłaty abonamentowej, ale w zamian otrzymywali możliwość korzystania z telefonu jako telefonu publicznego. Osoby dzwoniące okazjonalnie mogą dzwonić za niewielką opłatą. Firmy opracowały urządzenia odporne na warunki atmosferyczne i wandalizm. Urządzenia te obejmowały zabezpieczoną tuleję i kolekcjoner monet. Stacje telefoniczne mogą znajdować się wewnątrz budynków (w sklepach, holach hotelowych) lub na zewnątrz (na ulicy). Telefony zewnętrzne były opancerzone, natomiast telefony wewnętrzne nie potrzebowały ochrony, ponieważ były monitorowane. Węgierska moneta telefonii publicznej została stworzona przez Sándora Boldogfai Farkasa, rzeźbiarza i twórcę monet, i była używana przez Urząd Pocztowy w telefonach publicznych od 1946 do 1970 roku. Ma swoje korzenie w sytuacji, gdy ktoś wrzucił pieniądze do dialera telefonicznego, a następnie cierpliwie czekał na połączenie. Kiedy nadszedł oczekiwany moment, dźwięk dzwonka zasygnalizował, że moneta wpadła do gniazda, kiedy została upuszczona. Analogii tej używa się w mowie, gdy ktoś coś rozumie dopiero po długim namyśle lub doświadczeniu.